Wraz z uruchomieniem przez IPN programu poszukiwań i identyfikacji osób, które na mocy stalinowskich wyroków śmierci zostały pochowane (a właściwie wrzucone do dołów) na Powązkach, ruszyła ogromna akcja zarówno edukacyjno-informacyjna, ale także naukowa. Proces identyfikacji niesie bowiem za sobą nie tylko oględziny wydobytych szkieletów, ale przede wszystkim ogromnie zaawansowane badania genetyczne. Praca „Łączka”. Poszukiwania i identyfikacja ofiar terroru komunistycznego pochowanych na warszawskich Powązkach to książka ze wszech miar niezwykła. To pierwsza publikacja, która w sposób przystępny (a także wolny od mniej lub bardziej racjonalnych zarzutów stawianych instytucją zaangażowanym w projekt – o czym później) wyjaśnia całą metodykę prac, które umożliwiają identyfikację ofiar terroru stalinowskiego. To także książka, która opisuje doświadczenia rodzin, których ojcowie i bracia zostali zamordowani w majestacie ówczesnego prawa i pochowani w bliżej nie znanym miejscu. Czytelnik, który sięgnie po tą pozycję będzie zapewne co najmniej zdziwiony. Nie jest to bowiem niestrawny wywód dotyczący metod namnażania nici kwasu dezoksyrobonukleinowego, pozwalających na porównanie struktur chromosomów z materiałem genetycznym pobranym od rodzin. Karolina Wichowska w przystępnych słowach wyjaśnia procedury, jakimi poddawane są wydobyte z jam grobowych szczątki. Dzięki temu każdy z łatwością zapamięta, że fragmenty kości kruszone są w specjalnym młynku kriogenicznym, w obecności ciekłego azotu o temperaturze –196 stopni Celsjusza. Wszystkie zawiłe procedury, pozwalające na uzyskanie odpowiedniego materiału genetycznego nie pozostawiają dzięki temu ani grama tajemniczości, ani też miejsca na podejrzenia o niewłaściwe traktowanie pozyskanego DNA (zarówno tego od członków rodzin, jak i ofiar). Warto wspomnieć w tym miejscu, że prowadzone przez naukowców z Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów są wykonywane w takiej skali, że pozwalają m.in. na ocenę trwałości stosowanych urządzeń. Tymi pracami interesują się naukowcy w całej Europie, a coraz częściej mówi się o przeprowadzeniu takiego samego projektu w skali całego kontynentu. Dzięki tym działaniom kraje zachodniej części Europy mogą również uświadomić sobie, co przeżywała sprzedana w Jałcie Polska, która musiała zmierzyć się z największym totalitaryzmem XX wieku.